[BAP] SMART PHONE - Zelo x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

สุขสันต์วันเกิดชเวจุนฮง

มาพร้อมวันช็อตฉลองวันเกิด 555

เรื่องนี้แต่งไว้นานแล้ว และเพิ่งมานั่งปรับแต่งเมื่อเช้า

#นี่คือปรับแล้วจริงๆนะ -___-

มันก็เลยอาจจะแปลกๆ ไปบ้างไม่มากก็มากโคตร #เดี๋ยวๆ

ยังไงก็ฝาก ฝาก ฝาก และ ฝาก

#itsZeloDay

เนื้อเรื่อง

Title: SMART PHONE

Couple: Choi Junhong xJung Daehyun

            สมาร์ทโฟน อุปกรณ์สื่อสารขนาดจิ๋วที่เชื่อว่าใครหลายๆ คนจะต้องมีมันเอาไว้ เพื่อสะดวกแก่การติดต่อสื่อสาร เพราะมันทั้งสะดวกสบาย หรือสามารถทำอะไรได้มากกว่าแค่โทรเข้า-โทรออก แต่บางทีใครหลายคนก็หมกหมุ่นกับมันมากเกินไป

            มากเกินไปจริงๆ อย่างที่ผมประสบอยู่ตอนนี้ไง คนอะไรทั้งวันเอาแต่จ้องอยู่ที่หน้าไอ้สมาร์ทโฟนปัญญาอ่อนนั่น มันยี่ห้ออะไรนะ แอปเปิ้ลใช่มั๊ย มันจะดีกว่านี้ถ้ามันเป็นแค่ผลไม้ธรรมดา ไม่ใช่แอปเปิ้ลที่กระแดะผันตัวเองมาเป็นสมาร์ทโฟนไฮโซให้ไอ้เด็กยักษ์ติดงอมแงมแบบนี้หรอก ไม่ใช่ว่าผมไม่มีนะ ผมชอบที่จะอยู่กับมันด้วยซ้ำ ก็มันมีเกมส์ให้ผมเล่นตั้งมากมายนี่หน่า แต่ไปๆ มาๆ ผมชักอยากจะปามันทิ้งเสียให้ได้ไอ้สมาร์ทโฟนงี่เง่านี่

            “จุนฮงอ่า~”

            แดฮยอนส่งเสียงเรียกคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์อยู่ในไอโฟนเครื่องสวยนั่น ไม่ได้สนใจกันเลยแม้แต่น้อย

            “อืม”

            ขานรับในลำคออย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ทำเอาแดฮยอนอยากจะกระชากไอโฟนมาปาทิ้งและต่อยเข้าสักหมัด

          ‘แต่ก็ได้แค่คิดแหล่ะวะ’

            “จุนฮงไปเที่ยวกัน”

            แดฮยอนไม่ละความพยายามที่จะดึงความสนใจไอ้เด็กบ้าจากเกมส์นั่น แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเท่าไรนะ

            “พี่แดฮยอนเอาที่ชาร์ตให้ผมหน่อยสิครับ แบตใกล้หมดแล้ว”

            นอกจากไอ้เด็กมึนนี่มันจะไม่รับรู้คำพูดของเค้าแถมยังออกปากใช้ได้อย่างหน้าตาเฉย หากสาวคนไหนเป็นแฟนมันคงจะปรี๊ดแตกแล้วบอก

            ‘เราเลิกกันเถอะ’

            แต่ก็นะ... แดฮยอนไม่ใช่ผู้หญิงนี่หน่า

            “ลุกมาเอาเอง”

            แดฮยอนเอ่ยเรียบๆ อย่างเซ็งๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับอีกคน

            “พี่ลุกง่าย ไปหยิบให้ผมหน่อย”

            ปากมันพูดนะ แต่มึงช่วยเงยหน้ามองกูบ้างนิดนึงก็ได้ นี่คือมึงใช้กูอยู่นะไอ้เด็กเปรต -..-

            แดฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดไปหยิบที่ชาร์ตมาให้อีกคน เมื่อที่ชาร์ตอยู่ในมือแล้วแดฮยอนกลับยืนคิดอย่างชั่งใจ เหมือนจะหาวิธีระบายอารมณ์ที่มันปะทุอยู่ข้างใน มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะ

            ‘โป๊ก!’

            ถ้าแดฮยอนจะแม่นขนาดนี้... ก็แล้วแต่นะ -_-

            “โอ๊ย!! พี่นี่!!”

            จุนฮงหยุดเกมส์แล้วเงยหน้ามองคนที่ยืนกอดอกมองเค้าอยู่

            “มีปัญหาอะไรมั๊ย?”

            แดฮยอนมองหน้าจุนฮงอย่างกวนๆ

            “พี่หาเรื่องผมหรอ!!”

            จุนฮงเสียงดังเหมือนเด็กโดนขัดใจ แต่มันก็ใช่จริงๆ นั่นแหล่ะ เมื่อเทียบกันแล้วจุนฮงยังเด็กกว่าเยอะ

            “ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

            แดฮยอนจ้องกลับไม่แพ้กัน คนหนึ่งเด็กอีกคนนิสัยเหมือนเด็ก เวลาทะเลาะกันก็เหมือนเด็กแย่งของเล่นกัน -__-

            “เฮ้อ~ พี่อยากไปไหนล่ะครับ?”

            เป็นจุนฮงเองที่ยอมแพ้ ไม่บ่อยนักหรอกที่แดฮยอนจะปรี๊ดแตกถึงขั้นขว้างที่ชาร์ตแบตใส่หัวเค้า

            “อยากไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ อยากกินเค้ก”

            แดฮยอนยิ้มกว้างอย่างกับเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่

            “งั้นไปซื้อกลับมากินอยู่ห้องเถอะครับ”

            แล้วจุนฮงก็คว้าที่ชาร์ตแบตเสียบชาร์ตแล้วนั่งเล่นต่อราวกับหลุดไปอีกโลกเรียบร้อย

            “ชเว! จุน! ฮง!”

            แดฮยอนเค้นเรียกอีกคนออกมา บางครั้งชเวจุนฮงคนนี้ก็ทำเอาจองแดฮยอนอยากจะพุ่งตัวเข้าไปบีบคอให้ตายคามือ

            และดูเหมือนเด็กยักษ์จะรับรู้ได้ถึงเสียงเรียกที่ทำให้รู้สึกเสียววาบไปทั้งหลัง บางทีแดฮยอนมันก็น่ากลัวเกินไปนะเว้ย เด็กร่างยักษ์รีบวางไอโฟนเครื่องโปรดลงก่อนจะรีบถลาวิ่งไปหยิบเสื้อโค้ทมาสองตัว ของเค้าและของคนที่ยืนกอดออกมองเค้าอยู่

            “วันนี้พี่แดฮยอนของผมอยากจะไปเที่ยวไหนกันน้า”

            จุนฮงสวมเสื้อโค้ทให้อีกคน เพราะตอนนี้อากาศข้างนอกก็เริ่มที่จะเย็นๆ ขึ้นมาแล้ว

            “ไปสวนสนุกมั๊ย? เล่นๆ เสร็จก็ไปกินกินเค้กกัน”

            แดฮยอนบอกแพลนกับอีกคนก่อนจะคว้าแขนแล้วเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนจะปิดประตูจุนฮงยังอุตส่าห์มองไอโฟนที่นอนชาร์ตอยู่ตาละห้อย

            “จุนฮงไปขึ้นอันนั้นกัน”

            ตั้งแต่ที่ได้เหยียบพื้นดินบริเวณสวนสนุก เท่านั้นแหล่ะจุนฮงก็โดนคนตัวเล็กลากไปมุมนู้น มุมนั้น มุมนี้จนขาแทบลาก แต่ก็นะ... บอกแล้วว่าแดฮยอนนิสัยเหมือนเด็ก

            “อันนั้น! พี่ขึ้นคนเดียวเถอะครับ ผมไม่เอาด้วยหรอก”

            จุนฮงหน้าซีดหลังจากที่ได้เห็นไอ้เครื่องเล่นมหาภัยที่แดฮยอนชี้ให้เค้าดู ‘ไจแอนท์ ดร๊อป’

            แค่ชื่อมันหัวใจจุนฮงก็แทบจะดร๊อปลงไปกองที่ตาตุ่มหมดแล้ว

            “พี่ไม่กล้า แต่พี่อยากลอง”

            แดฮยอนยังคงออดอ้อน แต่ขอเถอะให้ตายจุนฮงก็ไม่ยอมแน่ๆ

            “ถ้าพี่ไม่กล้า ก็อย่าเลยครับ” แดฮยอนทำปากคว่ำ ใบหน้าหวานบูดบึ้งลง แต่จุนฮงก็ยังไม่ยอมขึ้นด้วยง่ายๆ อยู่ดี

            “นี่! ผมยอมให้พี่งอนเลยนะ ผมไม่ขึ้นไอ้นี่เด็ดขาด”

            จุนฮงยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ทั้งสองจ้องกันกันไปจ้องกันมา จนแดฮยอนเองเป็นฝ่ายยอม -..-

            “โอเค ไม่ลองแล้วก็ได้”

            แดฮยอนเบะปากเหมือนเด็กโดนขัดใจ จนจุนฮงแอบเผลอยิ้มออกมานิดๆ มือหนาเอื้อมไปขยี้หัวคนตัวเล็กก่อนจะโอบไหล่แล้วพาเดินไปยังร้านเค้กที่เจ้าตัวหมายตาไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้ว พอมาอยู่หน้าร้านเค้กเท่านั้นแหล่ะ ใบหน้าที่ยับยู่ยี่ก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

            “จุนฮงอ่า ไปหาที่นั่งนะ ^ ^”

            แดฮยอนบอกคนเด็กกว่าให้ไปหาที่นั่งระหว่างที่ตนกำลังสนใจกับเค้กมากหน้าหลายตาวางเรียงกันจนแดฮยอนตาลุกวาว แล้วก็ต้องสะดุดกับเค้กก้อนขนาดกลางที่ถูกแต่งหน้าได้อย่างสวยงาม

            “เอาก้อนนี้ครับ ^^”

            แดฮยอนส่งยิ้มให้กับพนักงานสาวที่คอยรับออร์เดอร์อยู่

            “อ่อ! ช่วยเขียนหน้าเค้กให้หน่อยได้มั๊ยครับ?”

            “อ๋อ ได้ค่ะ ใส่กล่องหรือจะทานที่นี่คะ?”

            พนักงานสาวส่งยิ้มให้พร้อมกับยื่นกระดาษและปากกามาตรงหน้าร่างเล็ก

            “ทานนี่ครับ”

            แดฮยอนรับกระดาษมาเขียนข้อความที่จะประดับหน้าเค้ก

            “วันเกิดแฟนหรอคะ? ถ้าสนใจทางเรามีเซอร์ไพรส์ให้ด้วยนะคะ”

            พนักงานสาวรับกระดาษมาอ่านก่อนจะถามแดฮยอน

            “เอ๋? ถ้าได้ก็ดีเลยครับ ขอบคุณมากนะครับ”

            แดฮยอนจ่ายเงินค่าเค้กก่อนจะไปนั่งที่ที่จุนฮงนั่งรออยู่ก่อนอยู่แล้ว

            “พี่แดฮยอน ยืมไอโฟนหน่อย”

            จุนฮงส่งยิ้มแล้วแบมือไปข้างหน้าอีกคน แต่ทว่า...

            ‘ป้าบ!!’

            “ไม่ต้องเลย นั่งนิ่งๆ ไปนั่นแหล่ะ”

            แดฮยอนอดขำไม่ได้กับเด็กที่สะบัดมือแล้วเป่าเบาๆ ข้างที่โดนตี

            “พี่อะ มือหนักใช่เล่นเลยนะครับ แล้วทำไมพี่คุยกับพนักงานนานจัง”

            “อ๋อ! ไม่มีอะไรหรอก ทำไมนายทำเหมือนไม่รู้ว่าวันนี้วันอะไร”

            แดฮยอนมองหน้าอีกคนด้วยความงุนงง

          ‘นี่ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่วะ!’

            “วันอะไรครับ วันครบรอบ? แต่มันต้องไม่ใช่วันเกิดพี่แน่ๆ”

            จุนฮงทำหน้ามึนเอามือเท้าคางเซ็งๆ เออ... อย่างน้อยมันก็จำวันเกิดกูได้อะนะ - -

            “ไอ้ทึ่มเอ๊ย!!”

            แดฮยอนเคาะหัวจุนฮงไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้

            ‘พรึ่บ’

            ไฟจากที่เคยสว่างไสวกลับดับลงทั้งร้าน พร้อมกับพนักงานสาวที่เดินถือเค้กมุ่งตรงมาที่โต๊ะของแดฮยอนและจุนฮง

            “แซงงิล ชุคฮาฮับนิดา แซงงิลชุคฮาฮับนิดา ซารังฮานึล แน จุนฮง แซงงิลชุคฮาฮับนิดา~”

            ท่ามกลางความมึนงงของคนเกือบทั้งร้าน เสียงของแดฮยอนที่ร้องเพลงออกมาให้กับ ‘จุนฮงของเค้า’ ทำให้คนทั้งร้านปรบมือให้ในความน่ารักของคนทั้งคู่

            “น... นี่ ม... มันอะไรกันครับพี่ ด... แดฮยอน”

            จุนฮงที่ดูจะมึนงงที่สุด

            ‘นี่วันเกิดเค้าหรอ จำไม่เห็นจะได้เลย’

            “วันนี้ 15 ตุลา วันเกิดนายไงเด็กโง่ มัวแต่เล่นเกมส์จนลืมวันแล้วหรอ”

            แดฮยอนหัวเราะเบาๆ ให้กับความเอ๋อนิดๆ ของจุนฮง

            “อ่า~ นั่นสิ ผมนี่ทึ่มจริงเลย”

            จุนฮงเกาคอตัวเองแก้เก้อ

            ‘ลืมได้แม้กระทั่งวันเกิดตัวเอง’

            “จะนั่งเอ๋ออีกนานมั๊ย ขอพรแล้วเป่าเทียนสิ”

            จุนฮงส่งยิ้มให้ก่อนจะหลับตาอธิษฐานก่อนจะเป่าเทียน จากนั้นไฟในร้านก็สว่างขึ้น แล้วทุกคนก็หันกลับไปสนใจของๆ ตัวเองต่อ

            “ขอบคุณมากนะครับพี่แดฮยอน ^^”

            จุนฮงเอาเทียนที่ปักเค้กออกก่อนนั่งพิจารณาหน้าเค้ก

            ‘สุขสันต์วันเกิดชเวจุนฮง เด็กบ้าของจองแดฮยอน’

            จุนฮงแอบยิ้มบางๆ ให้ ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้ผมคนเป็นพี่ที่นั่งยิ้มร่าอยู่ตรงข้ามอย่างถือวิสาสะ

            “อะแฮ่ม! พี่ยังมีอีกอย่างนะ”

            แดฮยอนจับมืออีกคนออกจากหัวตัวเอง แล้วทำหน้าตาตื่นเต้น

            “อะไรอีกครับ?”

            “เอาแค่นิดเดียวพอนะ 55”

            แดฮยอนปิดหน้าตัวเองอย่างอายๆ นิดๆ ส่วนจุนฮงก็ได้แต่นั่งนิ่ง

‘Happy Birthday to you~ อารึมดาอุน แน ซารัง

สุขสันต์วันเกิดความรักที่สวยงามของฉัน

Baby, only for you~ นีกา อิซซอ แฮงบกเค

ที่รักเพื่อนายคนเดียวนะ~ แค่มีนายก็มีความสุขแล้ว

Happy Birthday to you~ โอนึล ชอรอม ยองวอนฮี’

‘สุขสันต์วันเกิด~ เราจะเป็นแบบนี้ตลอดไป’

‘Baby, only for you~ อูริน ฮัมเก ฮัลกอยา’

‘ที่รัก เพื่อนายคนเดียวนะ~ เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้’

            “อ่า~ แค่นี้แหล่ะ พี่เขินแล้ว .////////.”

            แดฮยอนก้มหน้างุดแก้มแดงระเรื่อ

            “เพราะออกนะครับ ผมน่ะ ชอบฟังพี่ร้องเพลงที่สุด”

            จุนฮงอมยิ้ม วันเกิดปีนี้คุ้มที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยล่ะ

            “อย่าชมเลย อ่ะนี่”

            แดฮยอนยอกปัด ก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างให้

            “นี่มัน... อะไรครับเนี่ย”

            จุนฮงหยิบมันมาแกะอย่างงุนงง

            “เคสไอโฟน เห็นนายไม่ใส่มานานแล้ว”

            “ผมว่าจะซื้ออยู่พอดีเลย แต่ไม่มีเวลา”

            “คงจะมีเวลาอยู่หรอก เล่นแต่เกมส์ทั้งวัน วันเกิดตัวเองยังลืมเลย”

            แดฮยอนยังไม่วายที่แอบแขวะเบาๆ

            “ขอโทษครับ ว่าแต่ทำไมต้องแมวกับหมาล่ะ?”

            จุนฮงนั่งพิจารณาเคสที่อีกคนซื้อให้ ลายแมวสีน้ำตาลหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูที่โดนเจ้าหมาข้างกายหอมแก้ม แต่คงไม่เท่ากับลูกแมวที่นั่งแก้มแดงอยู่ตรงหน้าหรอก

            “กะ... ก็เป็นตัวแทนเวลานายคิดถึงพี่ไง”

            “หื้ม?”

            จุนฮงเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย แต่แล้วรอยยิ้มก็ถูกวาดขึ้นบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั่น เมื่อเขาได้ลองพิจารณาเคสนั่นดูดี

            ก็ลายเสื้อที่เจ้าหมาใส่อยู่คือ JH ส่วนเสื้อของแมวก็คือ DH ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ย ว่าหมายถึงอะไร ในจะตัวหนังสือเล็กที่เป็นคำพูดของแมว

            ‘I Love JUNHONG >///<’

            โอ๊ยยยยย แมวก็มีโมเม้นต์น่ารักแบบนี้เหมือนกันนี่หน่า

            “แล้วพี่รู้มั๊ยว่าผมอธิษฐานอะไร?”

            จุนฮงกระซิบถาม

            “แล้วอะไรล่ะ?”

            “ก็... เอาหูมานี่สิครับ” จุนฮงกวักมือพร้อมกับโน้มตัวลงไปข้างหน้า

            “...”

            “ผมอธิษฐานว่าขอให้ผมเลิกติดเกมส์ซะที แล้วหันมาสนใจแมวน้อยของผมให้มากกว่านี้”

            จุนฮงกระซิบซาบเหมือนเป็นความลับ แต่เหตุผลที่เค้าให้อีกคนโน้มมาใกล้ๆ เค้าก็เพราะว่า

            ‘จุ๊บ’

            “ขอบคุณสำหรับวันเกิดปี้นี้นะครับ”

            จุนฮงหอมแก้มแดฮยอนก่อนจะกลับมาทำตัวปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนอีกคนก็เอาแต่นั่งหน้าแดงแปร๊ดไม่พูดไม่จา

“สุขสันต์วันเกิดนะ ชเวจุนฮง ของ จองแดฮยอน”

-THE END-